Gezonde hoogte
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Julie
06 December 2009 | Nepal, Pokhara
Allereerst: wow!!! Wat een super leuke verjaardagswensen heb ik van jullie gekregen! Het was echt een verrassing toen ik gisteren m'n blog opende en al die reacties zag. Voelde me helemaal jarig (wel is waar een dag later haha). Super super bedankt lieve mensen, een hele dikke kus van mij voor jullie!
Ik heb trouwens op de dag zelf m'n verjaardag gevierd in een hotspring met een fles Everest bier in m'n handen haha.
Maar laat ik bij het begin beginnen.
Ik heb nog een berichtje achter gelaten in Manang op ruim 3500 m hoogte. Daar vertelde ik heel stoer dat alles nog goed ging en de "wandeling" voorspoedig verliep. Precies een dag later is het in m'n rug geschoten. Nee niet tijdens iets heldhaftigs op een berg neeee tijdens het aantrekken van m'n rechter sok! Het schoot er zomaar in. Nu word ik echt een oud wijf! Maar goed dat heb ik weleens eerder gehad dus weet wat te doen: warm houden, pittenzak er tegen aan, smeren, warme douche en nog eens smeren.. Wat blijkt als je zo hoog zit, dan is het koud: de douche was koud, buiten was het koud, binnen was het koud en van pittenzakken die je in de magnetron kan stoppen, hebben ze nog nooit gehoord (nou ja zeg!) Gelukkig was daar de tijgerbalsem en heb ik een paar dagen met een sterk ruikende mint/kaneelachtige lucht om me heen gelopen. Het heeft overigens erg goed geholpen (naast het elke dag lopen) want ik heb nu nergens last meer van (of had ik dat niet moeten zeggen....) Dus na Manang ging de klim verder omhoog en omhoog en omhoog. Het landschap veranderde van rijstplantages naar naaldbomen naar woestijn grond met hier en daar wat lage struiken. De bergen (met besneeuwde toppen) waren altijd om ons heen, heel erg indrukwekkend. Wat trouwens ook opviel; hoe hoger we kwamen hoe kleiner de "normale" dieren werden. Zo zag ik een hond liggen (heb geen verstand van rassen maar het leek op een soort golden ritriever) die er groot uit zag maar toen ie eenmaal opstond de pootjes van een groot uitgevallen teckel had. Heel bizar om te zien. Naast de dieren leken ook de mensen steeds iets maffer te worden naar mate we hoger kwamen, zal de ijle lucht wel zijn.
De nachten werden steeds langer (wij maakte ze langer) vanwege de kou en het feit dat er helemaal niets te doen is op die hoogte. Is natuurlijk ook maar wat je er zelf van maakt. Ow we hebben trouwens wel veel kaartspelletjes gespeeld. Dus Julie die normaal wel van een avondje doorhalen houd, lag nu elke avond zo rond 19.00u. te rillen in der slaapzak. hahah aaah wat zielig. Na een dag lopen is het eigenlijk best lekker.
Maar goed ik had het over omhoog lopen, totdat we de Highcamp van Tharong La pass (vooral ik) hijgend en puffend hadden bereikt. Yes gehaald! Dat voelde al als een overwinning maar het gaf mij ook de drive om de volgende dag die pass te bereiken. Natuurlijk omdat dat een doel van de trekking was maar ook omdat de Highcamp zo onhygienische was (geen stromend water heh) dat ik daar geen tweede nacht wilde blijven. Dus na een zeer onrustige nacht (op bijna 5000 m. is het onmogelijk om te slapen) van hoofdpijn en misselijkheid (was geen accute hoogteziekte hoor, daar had ik pilletjes voor) gingen we om 5.45u. in de ochtend, in het donker op pad. Met m'n drager voorop en een zaklamp in de aanslag over sneeuw en ijs. Heel spannend allemaal en letterlijk adembenemend want zuurstof was er schaars. Wat was prachtig om te zien hoe de lucht van zwart naar paars naar blauw kleurde naarmate de zon over de bergen verscheen. En toen was het ploeteren door sneeuw, ijs en de kou. Het was zelfs zo koud dat het water in m'n waterfles na een uur al bevroren was. Maar goed je hebt een doel en je gaat door. Dat zeg ik nu wel heel overtuigend maar toen ik aan het lopen/strompelen was, kon ik maar aan een ding denken: waarom..??? waarom wilde ik dit, waarom doe ik dit mijzelf aan... Heel erg oppeppend. Het winterwonderland om mij heen maakte wel het een en ander goed hoor. En daar was na 3 uur lopen het einde van de pass!! We stonden op 5416 m hoogte en we hadden het gehaald! Wat een ontlading en een heerlijk gevoel om daar letterlijk 'on top of the world' te staan. Natuurlijk foto's gemaakt om bewijs te hebben en met z'n drieen (Remco, Petra en ik) tibetaanse gebedsvlaggetjes opgehangen om een deel van ons achter te laten want ik ga daar in iedergaval nooit meer komen. Na een korte lunch (die we zelf hadden mee geschouwd) begonnen we aan de afdaling van 1600m naar Muktinath. Wat een lang p*kke stuk, het overweldigende gevoel die ik aan het eind van de pass had, maakte snel plaats voor irritatie. De weg was zo stijl en bedekt met ijs en los liggende steentjes dat ik een paar keer bijna onderuit ben gegaan. Het was trouwens een keer echt raak. Ik gleed uit over een stuk ijs en kwam op m'n billen terecht (dat gelukkig wel) waarbij ik m'n onderarm aan een steen schaafde. Toen heb ik daar in m'n eentje een potje zitten snikken. Was het helemaal zat. M'n arm heelt trouwens mooi, is alleen nog wat blauw/paars.
Na ongeveer 7 uur lopen bereikten we die dag (precies een week geleden) Muktinath en gingen we alleen nog maar berg afwaards. We zijn in leuke plaatjes geweest en geleidelijk aan werd het warmer en kwamen de bomen met de zuurstof weer terug. Heerlijk! Het eten werd trouwens ook steeds lekkerder en goedkoper.
We gelopen tot het plaatje Tatopani waar we op 3 december aankwamen en waar ze dus heel fijne Hotsprings hebben. Hier hebben we m'n verjaardag gevierd. Remco en Petra hebben 's ochtend voor me gezongen en kreeg zelfs cadeautjes. Heel erg lief! De hele middag met bier in de hotspring gezeten en 's avonds taart gegeten.
Vanaf Tatopani hebben we een bus naar Beni genomen en van Beni naar pokhara (= een grote toeristische plaats) De wegen in de Kathmandu-vallei zijn al niet zo goed, de wegen in de bergen zijn nog veel slechter! Vooral de weg naar Beni was een ware ramp (waarom zijn we niet gaan lopen...??) Het is alsof je 2 uur in het schip van de Efteling hebt gezeten en daarna nog een keer in de Phyton gaat. Ik dacht dat ik een sterke maag had maar ik had het er toch best moeilijk mee. Net als de overige nepaleese vrouwen en kinderen, de spuugzakjes werden rijkelijk uitgedeeld en het was erg fijn dat de raampjes open konden.
Nu lijkt het wel alsof deze trekking alleen maar kommer en kwel was maar ik heb het echt naar m'n zin gehad. Zeker met Remco en Petra heb ik erg kunnen lachen. Het was fijn om zulke lieve mensen om mij heen te hebben.
Ook dit avontuur is teneinde en ik zag net op m'n teller dat ik nog 15 dagen over heb. De tijd gaat zo ontzettend snel, iets wat een goed teken is natuurlijk. Ik ben nu lekker aan het relaxen in Pokhara, beetje lezen, yogalessen volgen en misschien ga ik nog op het meer varen (ja ze hebben hier een meer). Het is bijna onnatuurlijk voor mij om zo rustig aan te doen maar wel goed na 15 dagen inspanning. Moet alleen eerlijk zeggen dat de energie alweer begint te borrelen... Nog een paar dagen en dan weer terug naar de Kathmanduvallei.
Ow voordat ik het vergeet: hoe was jullie Sinterklaasavond (voor diegene die het gevierd hebben)? Zelfs in Nepal heeft Sinterklaas ons gevonden (met een beetje hulp van Petra), heel leuk armbandje met gedicht gekregen.
Ben benieuwd naar jullie verhalen.
Ik zie dat ik al een redelijk verhaal heb. Ik ga weer lekker de zon in met m'n boekje want er is vandaag niets te doen. Alles is dicht en niet omdat het zondag is maar om een boze Maoistische (een partij die buiten de regering staat) leider die heeft besloten dat alle winkels, scholen en openbaar vervoer in heel Nepal gesloten moeten blijven voor een dag. Heel bizar eigenlijk om te ervaren.
Lieve mensen ik spreek jullie snel weer!
Dikke kus, Juul
Ik heb trouwens op de dag zelf m'n verjaardag gevierd in een hotspring met een fles Everest bier in m'n handen haha.
Maar laat ik bij het begin beginnen.
Ik heb nog een berichtje achter gelaten in Manang op ruim 3500 m hoogte. Daar vertelde ik heel stoer dat alles nog goed ging en de "wandeling" voorspoedig verliep. Precies een dag later is het in m'n rug geschoten. Nee niet tijdens iets heldhaftigs op een berg neeee tijdens het aantrekken van m'n rechter sok! Het schoot er zomaar in. Nu word ik echt een oud wijf! Maar goed dat heb ik weleens eerder gehad dus weet wat te doen: warm houden, pittenzak er tegen aan, smeren, warme douche en nog eens smeren.. Wat blijkt als je zo hoog zit, dan is het koud: de douche was koud, buiten was het koud, binnen was het koud en van pittenzakken die je in de magnetron kan stoppen, hebben ze nog nooit gehoord (nou ja zeg!) Gelukkig was daar de tijgerbalsem en heb ik een paar dagen met een sterk ruikende mint/kaneelachtige lucht om me heen gelopen. Het heeft overigens erg goed geholpen (naast het elke dag lopen) want ik heb nu nergens last meer van (of had ik dat niet moeten zeggen....) Dus na Manang ging de klim verder omhoog en omhoog en omhoog. Het landschap veranderde van rijstplantages naar naaldbomen naar woestijn grond met hier en daar wat lage struiken. De bergen (met besneeuwde toppen) waren altijd om ons heen, heel erg indrukwekkend. Wat trouwens ook opviel; hoe hoger we kwamen hoe kleiner de "normale" dieren werden. Zo zag ik een hond liggen (heb geen verstand van rassen maar het leek op een soort golden ritriever) die er groot uit zag maar toen ie eenmaal opstond de pootjes van een groot uitgevallen teckel had. Heel bizar om te zien. Naast de dieren leken ook de mensen steeds iets maffer te worden naar mate we hoger kwamen, zal de ijle lucht wel zijn.
De nachten werden steeds langer (wij maakte ze langer) vanwege de kou en het feit dat er helemaal niets te doen is op die hoogte. Is natuurlijk ook maar wat je er zelf van maakt. Ow we hebben trouwens wel veel kaartspelletjes gespeeld. Dus Julie die normaal wel van een avondje doorhalen houd, lag nu elke avond zo rond 19.00u. te rillen in der slaapzak. hahah aaah wat zielig. Na een dag lopen is het eigenlijk best lekker.
Maar goed ik had het over omhoog lopen, totdat we de Highcamp van Tharong La pass (vooral ik) hijgend en puffend hadden bereikt. Yes gehaald! Dat voelde al als een overwinning maar het gaf mij ook de drive om de volgende dag die pass te bereiken. Natuurlijk omdat dat een doel van de trekking was maar ook omdat de Highcamp zo onhygienische was (geen stromend water heh) dat ik daar geen tweede nacht wilde blijven. Dus na een zeer onrustige nacht (op bijna 5000 m. is het onmogelijk om te slapen) van hoofdpijn en misselijkheid (was geen accute hoogteziekte hoor, daar had ik pilletjes voor) gingen we om 5.45u. in de ochtend, in het donker op pad. Met m'n drager voorop en een zaklamp in de aanslag over sneeuw en ijs. Heel spannend allemaal en letterlijk adembenemend want zuurstof was er schaars. Wat was prachtig om te zien hoe de lucht van zwart naar paars naar blauw kleurde naarmate de zon over de bergen verscheen. En toen was het ploeteren door sneeuw, ijs en de kou. Het was zelfs zo koud dat het water in m'n waterfles na een uur al bevroren was. Maar goed je hebt een doel en je gaat door. Dat zeg ik nu wel heel overtuigend maar toen ik aan het lopen/strompelen was, kon ik maar aan een ding denken: waarom..??? waarom wilde ik dit, waarom doe ik dit mijzelf aan... Heel erg oppeppend. Het winterwonderland om mij heen maakte wel het een en ander goed hoor. En daar was na 3 uur lopen het einde van de pass!! We stonden op 5416 m hoogte en we hadden het gehaald! Wat een ontlading en een heerlijk gevoel om daar letterlijk 'on top of the world' te staan. Natuurlijk foto's gemaakt om bewijs te hebben en met z'n drieen (Remco, Petra en ik) tibetaanse gebedsvlaggetjes opgehangen om een deel van ons achter te laten want ik ga daar in iedergaval nooit meer komen. Na een korte lunch (die we zelf hadden mee geschouwd) begonnen we aan de afdaling van 1600m naar Muktinath. Wat een lang p*kke stuk, het overweldigende gevoel die ik aan het eind van de pass had, maakte snel plaats voor irritatie. De weg was zo stijl en bedekt met ijs en los liggende steentjes dat ik een paar keer bijna onderuit ben gegaan. Het was trouwens een keer echt raak. Ik gleed uit over een stuk ijs en kwam op m'n billen terecht (dat gelukkig wel) waarbij ik m'n onderarm aan een steen schaafde. Toen heb ik daar in m'n eentje een potje zitten snikken. Was het helemaal zat. M'n arm heelt trouwens mooi, is alleen nog wat blauw/paars.
Na ongeveer 7 uur lopen bereikten we die dag (precies een week geleden) Muktinath en gingen we alleen nog maar berg afwaards. We zijn in leuke plaatjes geweest en geleidelijk aan werd het warmer en kwamen de bomen met de zuurstof weer terug. Heerlijk! Het eten werd trouwens ook steeds lekkerder en goedkoper.
We gelopen tot het plaatje Tatopani waar we op 3 december aankwamen en waar ze dus heel fijne Hotsprings hebben. Hier hebben we m'n verjaardag gevierd. Remco en Petra hebben 's ochtend voor me gezongen en kreeg zelfs cadeautjes. Heel erg lief! De hele middag met bier in de hotspring gezeten en 's avonds taart gegeten.
Vanaf Tatopani hebben we een bus naar Beni genomen en van Beni naar pokhara (= een grote toeristische plaats) De wegen in de Kathmandu-vallei zijn al niet zo goed, de wegen in de bergen zijn nog veel slechter! Vooral de weg naar Beni was een ware ramp (waarom zijn we niet gaan lopen...??) Het is alsof je 2 uur in het schip van de Efteling hebt gezeten en daarna nog een keer in de Phyton gaat. Ik dacht dat ik een sterke maag had maar ik had het er toch best moeilijk mee. Net als de overige nepaleese vrouwen en kinderen, de spuugzakjes werden rijkelijk uitgedeeld en het was erg fijn dat de raampjes open konden.
Nu lijkt het wel alsof deze trekking alleen maar kommer en kwel was maar ik heb het echt naar m'n zin gehad. Zeker met Remco en Petra heb ik erg kunnen lachen. Het was fijn om zulke lieve mensen om mij heen te hebben.
Ook dit avontuur is teneinde en ik zag net op m'n teller dat ik nog 15 dagen over heb. De tijd gaat zo ontzettend snel, iets wat een goed teken is natuurlijk. Ik ben nu lekker aan het relaxen in Pokhara, beetje lezen, yogalessen volgen en misschien ga ik nog op het meer varen (ja ze hebben hier een meer). Het is bijna onnatuurlijk voor mij om zo rustig aan te doen maar wel goed na 15 dagen inspanning. Moet alleen eerlijk zeggen dat de energie alweer begint te borrelen... Nog een paar dagen en dan weer terug naar de Kathmanduvallei.
Ow voordat ik het vergeet: hoe was jullie Sinterklaasavond (voor diegene die het gevierd hebben)? Zelfs in Nepal heeft Sinterklaas ons gevonden (met een beetje hulp van Petra), heel leuk armbandje met gedicht gekregen.
Ben benieuwd naar jullie verhalen.
Ik zie dat ik al een redelijk verhaal heb. Ik ga weer lekker de zon in met m'n boekje want er is vandaag niets te doen. Alles is dicht en niet omdat het zondag is maar om een boze Maoistische (een partij die buiten de regering staat) leider die heeft besloten dat alle winkels, scholen en openbaar vervoer in heel Nepal gesloten moeten blijven voor een dag. Heel bizar eigenlijk om te ervaren.
Lieve mensen ik spreek jullie snel weer!
Dikke kus, Juul
-
06 December 2009 - 08:29
Marieketenijenhuis:
leuk te lezen. geniet nog je laatste twee weken! en dan weer terug naar Nederland. Waar weinig veranderd is en de bomen kaal zijn. en we ons voorbereiden op de gezellige kerst!
doei doei! tot snel
Liefs
Marieke -
06 December 2009 - 10:28
Mariet:
Heee lieve juul!!
Allereerst sorry heb je niet gefeliciteerd op je verjaardag :( nu ben ik het een keer vergeten haha ;) dus bij deze alsnog gefeliciteerd!! Verder echt super dat je de tocht gemaakt hebt! Ben trots op je!!! Dat was ik al maar nu nog meer. Heel veel plezier nog die laatste twee weken die je daar nog hebt en dan zien we je gelukkig heel snel weer :D Want ik moet zeggen dat ik je wel mis op ballet...
Tot snel!!
hele dikke kus,
Jetje -
06 December 2009 - 12:14
Femke:
Alsnog gefeliciteerd!! Door alle sint & piet-drukte helemaal vergeten... En dat terwijl er nog wel heel duidelijk op het bord in de studio stond geschreven dat juf Julie donderdag jarig was. :$ We hebben van de week heel veel pietjes in de lessen gehad! Was erg leuk en gezellig... Zijn op de woensdag met Marjolein snel onze dans aan het afmaken, want tja. Over een paar weken is het vakantie en daarna krijgen we les van jou! :D Ik moet nu snel nog even wat sint-cadeautjes inpakken, wij vieren het thuis vandaag.. Veel plezier nog de laatste 2 weken en tot na de kerstvakantie! X. Femke -
06 December 2009 - 13:03
Bart Klink:
stoere meid, hoog op de bergen, mooier kan toch niet!, je zal deze ervaring altijd bij je dragen juul. Hoop je weer snel te zien , veilig en wel in dit natte platte land. -
06 December 2009 - 13:46
René En Janine:
Lieve Juul,
Wat een ongelóóflijk indrukwekkend verslag van een natuurlijk overwéldigende trekking!
Je weet het zo op papier te zetten dat de lezer het gevoel heeft ook daar met jou mee te lopen en te zien wat jij ziet. Prachtig! Ik was ff van deze wereld. Wat fijn voor je en mazzel dat je Petra en Remco hebt ontmoet en met hen dit hebt kunnen doen.
En idd wat gaat de tijd toch giga snel: over 2 weken alweer terug! Opdracht: Nu nog verder verplicht genieten met volle teugen van alles om je heen en doen wat je nog wilde en kan doen.
Maar terug op je schrijfkunst: Ga er iets mee doen. Je hebt daarin toch zeker een talent! Wie weet wat je er mee kan?
Tot over 2 weken. Genietse!
Dikke zoenen en veel liefs,
René en Janine
-
06 December 2009 - 14:51
Maris:
KARAMBA mop ik ben super trots op je! WOW!!! wat een wereld wijf! die heb je mooi ff geklaart, 3 weken..shit man! echt geweldig en zelf met rugklachten doorgaan...WAT EEN GRIET! amy en ik beginnen morgen aan een 5 daagse trek naar muchu pichu. Ik ben daar al een beetje bang voor! kun je naagaan 3 weken! geniet van je laatste daagjes! knuf!xx -
06 December 2009 - 16:06
Alexander:
Hai Liefie!
Wat goed! En wat leuk dat ik je net even gesproken heb!
Nog veel plezier je laatste 2 weekjes (pfff dat gaat inderdaad best snel) :D en tot heel snel!
kus
Alexander -
06 December 2009 - 17:21
Bernadette:
Hoi lieverd,
wat heb ik een bewondering voor jou, echt fantastisch dat je de tocht volbracht hebt, het zal niet makkelijk geweest zijn als ik zo je verhaal lees.
Maar het zal ook heel bijzonder en mooi geweest zijn op het dak van de wereld, super hoor!
Ben ook heel erg blij dat je weer heelhuids aangekomen bent(op de geschaafde blauwe arm na dan), zet jezelf nu maar lekker even in de relaxstand, voor je het weet ben je weer thuis(joepie!!!)
Hier is alles o.k., gisteren Sinterklaas gevierd, was erg gezellig. Vandaag m'n 3-daagse cursus stoelmassage afgerond, gisteren een stoel gekocht, dus als je over 15 dagen terugkomt geef ik je een heerlijke massage. Nou mop ik wordt geroepen voor het eten, een hele dikke kus, geniet nog even lekker van Nepal en tot de volgende mail of belletje,
kus mam -
06 December 2009 - 19:42
Liset:
Juul je bent een held! :D Geweldig je verhalen, wat een avountuur zeg... mag je aaaaaaaaapetrots op zijn :D Heeeeeeel veel plezier tijdens je laatste weekjes, geniet ervan! :) Dag dag!
Veel liefs, Liset -
06 December 2009 - 21:29
Papa:
Hoi Juul,
Gelukkig dat je weer heelhuids beneden bent gekomen ik maakte me toch wel zorgen om je.Dat Mao gedoe hoe ernstig is dat, zijn de bewoners van Nepal daar erg mee bezig of is het meer machtsvertoon van de plaatselijke dorpshoofden.Nou ja over 14 dagen zien we je weer dan kun je ons alles vertellen. Dikke kus papa. -
06 December 2009 - 23:18
Tom:
Hoi lieve Julie,
vanmiddag laat thuis gekomen van een weekendje Den Bosch, bij Tanja's nichtje. Nu pas je berichtje gelezen, nou ja...berichtJE.... Joh, ik hoop dat A je straks met alles kan bijhouden!!.
Hou je haaks, rust goed uit, want je hebt nog één moeilijke tocht te maken: de terugvliegtocht.
We hopen over een dag of 14 je in goeie gezondheid te mogen begroeten.
liefs,
Tom -
07 December 2009 - 15:30
Tanja:
Lieve Juul,
Blij dat jouw onderneming nu bijna achter de rug is en dat je heel binnenkort weer bij ons bent! Geniet nog even en doe het rustig aan. Heel veel liefs. -
08 December 2009 - 18:50
Saskia (dansen):
Hoi Julie!
Ik kreeg net de nieuwsbrief van Miranda dus ik dacht laat ik maar even kijken. Ik weet niet precies wanneer je terugkomt maar wel bijna weet ik en las ik. Oké, 15 dagen dus.
Maar alsnog, die foto's zien er echt vet uit. Net als van de televisie. En ik heb net alleen deze blog gelezen en het is nu al een hele belevenis wat je daar aan het doen bent. En zelfs de laatste zinnen over 'ik heb niks te doen. Dus ga ik maar..' Vind ik al heftig. Nouja, ik hoop dat je je nog prima vermaakt daar!
En nog gefeliciteerd;)
Haha!
Tot snel!
Kusjes Saskia! -
10 December 2009 - 20:48
Monika:
Hoi Julie,
Je had een doel voor ogen en gehaald. Gefeliciteerd !!!!
Sterkte met het bijkomen van "de wandeling" en tot het volgende bericht.
Groetjes en nog veel plezier in Nepal
Monika -
15 December 2009 - 10:16
Miranda:
Hai lieve Juul, ik moet veel aan je denken. Als ik je supermooie verhalen lees en naar je koppie kijk op de foto's ben je eigenlijk heel dichtbij. Heel fijn !!Het is toch heerlijk dat wij jou allemaal zo kunnen volgen, geweldig. Sinterklaastijd was gezellig hier hoor en met vele domme pietjes in de lessen natuurlijk. Sint is alweer weg en "hup" daar staat de kerstboom alweer en draaien we weer kerstlessen met "jingle....."
Julie geniet nog even van alles wat daar in het verre nepal nog op je pad komt, het is nog maar zo kort. Stiekem denk ik; "kom maar weer lekker hier hoor Juul, vertel de verhalen nu allemaal maar heel dicht naast ons !!!" Dikke knuffel vanuit Waddinxveen....xxxxxxx, Miranda -
15 December 2009 - 16:15
Iris:
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
nog 6 dagen!
hihi xx kus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
