Dhaal Bhat

Hallo lieve lezers,

Voordat ik aan mijn volgende verhaal begin, wil ik even een nood plaatsen: mijn vorige verhaal was soms niet helemaal goed te volgen aangezien er nogal wat fouten in stonden. Dit komt deels door m'n gehaaste manier van typen (zoveel om te vertellen) en het toetsenbord was de vorige keer niet zo goed. Vandaar.

Okey ik ben nu precies een week in Nepal en ik heb m'n draai al lekker gevonden. Op het werk ben ik nu voornamelijk aan het observeren maar ik zal volgende week ook daadwerkelijk mee denken over het lesprogramma. De kindjes zijn allemaal erg lief en luisteren erg goed. De leeftijden verschillen van 4 tot 12 jaar. Ze krijgen allemaal hun eigen lesprogramma en soms groepsactiviteiten. Deze manier van onderwijs voor dit soort kinderen is zeer uniek in Nepal. Het kan ook heel anders.
De andere vrijwilligsters zijn super aardige meiden! We hebben zeker steun aan elkaar, we zitten immers in hetzelfde schuitje. Twee werken er in het kindertehuis waar ik les geef (de overige kinderen van het tehuis gaan naar gewone scholen) en de andere werkt ook in een soort daycare,

Ik heb nu drie nachten bij m'n gastfamilie geslapen. Wat een lieve mensen zeg! De amma (moeder) en boeba (vader) hebben vijf dochters in de leeftijd van 20 tot 12 en een zoontje van tien. Een grote familie maar erg leuk. In het begin waren ze heel erg verlegen en konden alleen maar zenuwachtig lachen maar nu worden ze wat nieuwsgieriger. Ze stellen vooral vragen over m'n familie en dat ik een vriend heb is blijkbaar helemaal om te gillen. haha. Vooral omdat m'n ouders hem niet hebben uitgezocht. haha Moet je voorstellen....Ik heb een aantal foto's laten zien, ze vonden het heel erg grappig dat m'n vade kaal was, m'n zusje leek op Hanna Montanna (elk meisje met blond haar; in hun ogen) en de naam Tim (m'n broertje) is een woord in nepal voor lampje (ofzo) Ze kwamen in iedergeval niet meer bij van het lachen hahaha.
Mijn dagroutine zit er als volgt uit: om 6.30 thee drinken met de hele familie, daarna kan je, je kleding of jezelf wassen, om 8.30 gaan we aan de Dhaal Bhat en daarna naar het werk, om 17.00 weer terug vanuit werk en dan gaat de familie om 20.30 op het dak (= de keuken) onder een soort afdakje eten.
Gisteravond drong het eigenlijk pas goed tot me door weer ik eigenlijk zat: in Nepal boven op een dak samen met een familie op de grond te eten. Wie kan dat nou zeggen..?? Echt een super ervaring.

Owja over het eten: Dhaal bhat genaamd, dit is het traditionele eten van Nepal en is niet meer dan rijst met prutjes. Prutje groente, prutje linzensoep en heel soms iets van aardappel of ei. Vlees daar doen ze niet aan. Het dient met de rechter!!! hand gegeten te worden en alles moet op! Dat laatste is erg belangrijk. Wanneer je het niet op eet is dat een directe belediging aai. Dus daar zit je dan om 8.30 met je slaperige kop als niet-ontbijter en een hele familie om je heen aan de Dhaal Bhat...en dan niet een fijn bescheiden portie neeee een heel bord vol want jij bent de gast en die zal eten ook. Kun je, je voorstellen hoe ik mij die eerste ochtend voelde..Maar ik heb het op gekregen met veel pijn en (hik) moeite maar ik heb het allemaal weggekregen. Trots dat ik was op mijzelf. De tweede avond die ik bij het gezin was, had ik ook helemaal geen vrees voor het avondeten gewoon eerlijk zeggen dat het iets te veel is, dan halen ze het weg en dan krijg ik het zonder moeite op. Het formaat portie was die avond dan ook goed maar de dochter die, die avond kookte was vergeten dat ik een buitenlander met een teer maagje ben. Het was zo gigantisch heet dat de tranen spontaan in m'n ogen sprongen, mijn neus begon te lopen alsof er een kraan werd open gedraaid en het wel erg warm was in dat keukentje boven op het dak. Jaa en dan door eten heh want anders is het onbeleefd. haha als ik er nu aan terug denk, moet ik nog lachen hahaha. Maar ook dit heb ik op gekregen. Gelukkig hadden ze het door en kreeg ik na het eten een hap suiker.

Nou miss Julie gaat er nu weer mee stoppen want in het internetcafe waar ik nu zit, is net een generator aangezet (waarschijnlijk omdat de stroom uit begon te vallen) en ik kan mijzelf niet echt meer horen nadenken.

Aanstaande maandag ben ik vrij (het is nationale kinderdag in Nepal en er is geen school) en dan ga ik proberen een aantal foto's te plaatsen. So stay tuned!!

Heel veel liefs en kussen aan iedereen.

Julie